De overgang naar de moderne tijd verklaard in De stad der wonderen van Eduardo Mendoza.
De hele passage mondt uiteindelijk uit in een bizarre anekdote over hoe door toedoen van Mata Hari de film Quo Vadis (1924) de Spaanse bioscoop nooit heeft gehaald – een spectaculair verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal dat doet denken aan de excentrieke fantasieën van Wes Anderson of de gebroeders Coen. Die grilligheid (en vermakelijkheid) typeert het hele boek.
Zoeken in deze blog
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populairst de afgelopen 30 dagen
-
Dit is het begin van de net verschenen essaybundel All Things Are Too Small van Becca Rothfeld, en bij zo’n begin jubelt mijn chauvinistisc...
-
Dit is misschien niet het allerbeste, en zeker niet het bekendste verhaal van Henry James. Toch kreeg ik deze zomer zin om juist dit verhaal...
-
Elke maand een verhaal van James op dit blog? Ik denk dat het dit jaar niet meer elke maand gaat lukken, maar deze maand nog wel. Een heel k...
-
In een interview met Maaike Hartjes in NRC deze week worden de figuurtjes in haar strips ‘stokpoppetjes’ genoemd. Dat is blijkbaar het eers...
-
Het is waarschijnlijk het meest zinloze vertaalproject waarmee ik me ooit heb beziggehouden. (En ik maak nota bene ondertitels voor tv...) D...
-
Het verhaal van Henry James dat voor april was bedoeld, heb ik vorige week al geplaatst . Maar een hele maand zonder nieuwe vertaling is in ...
-
Het is eigenlijk nog een dikke week te vroeg voor een nieuw verhaal van Henry James, maar er is verder weinig te doen, dus hier is er toch e...
-
Net gelezen: Notities van een theoreticus , van Shi Tiesheng. Curieuze, niet zo uitnodigende maar daardoor toch juist weer intrigerende tite...
-
Ik wens iedereen fijne feestdagen, en mezelf alvast een nieuw jaar met meer blog-inspiratie dan het afgelopen jaar. Bij Kerst hoort een ke...
-
Om in de donkere dagen van kerst wat sentimentele verstrooiing te bieden heb ik – na een dollemansrit op mijn boerenknol – in goudzoekersl...
Populairst aller tijden ooit:
-
Uit de inboedel van mijn vorig jaar overleden moeder dook deze week ineens dit voorwerp op: een etuitje met drie stokjes, ongeveer ter gr...
-
Het is waarschijnlijk het meest zinloze vertaalproject waarmee ik me ooit heb beziggehouden. (En ik maak nota bene ondertitels voor tv...) D...
-
Het vreemde vertrouwd maken, dat is één manier om te omschrijven wat de vertaler doet. En het vertrouwde vreemd maken is wat een goede sc...
-
Eergisteren heb ik hier mijn poging online gezet om hoofdstuk 2 van Thomas Hardy’s novelle The Romantic Adventures of a Milkmaid (1883) in...
-
In een interview met Maaike Hartjes in NRC deze week worden de figuurtjes in haar strips ‘stokpoppetjes’ genoemd. Dat is blijkbaar het eers...
-
De vertaler als romanfiguur, aflevering zoveel. Uit Rob van Essens nieuwe roman Winter :
-
Zoals wel meer mensen die met Suske en Wiske zijn opgegroeid, kan ik die strips nu niet meer goed lezen: te simpel, te krukkig, vaak ook on...
-
Morgen begint de Week van het Korte Verhaal . Dat lijkt me een mooie gelegenheid om hier mijn vertaling aan te bieden van het beste verhaal ...
-
Een goede ondertiteling laat zich vaak niet goed illustreren, want een goede ondertitelvertaling valt niet te veel op. Krankzinnig creatieve...
-
De mannen willen graag dat Hoshi meegaat naar de filmavond op de Enterprise. Zij is immers de vertaler van het schip en ‘We might need a tra...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten