Denken bij hot-jazz

Mijn recente eerste – en aangename – kennismaking met Willy Corsari, Door een noodlottig ongeval, deed me denken aan het werk van Daphne Du Maurier en Patricia Highsmith. Dit Voetstappen op de trap, een rechttoe-rechtaan detective, is óók heel aardig. Het is lang niet zo verouderd qua sfeer en stijl als je op basis van de publicatiedatum zou kunnen verwachten. Voor een hoorspelbewerking zou je de precieze formulering van de dialogen misschien iets moeten aanpassen, maar niet eens zo gek veel. Het leest vlotter dan ik me Agatha Christie herinner, en de psychologie vind ik ook interessanter. Ik wil niet te veel van de plot verraden, maar de pathologie van een moordenaar die ze uiteindelijk opdist, heeft wel wat weg van Highsmiths Ripley – maar dan van buitenaf beschreven.
Verder heeft het boek niet zoveel om het lijf, maar als misdaadlectuur vond ik het heel onderhoudend.

Dit boek is dertig jaar ouder dan Door een noodlottig ongeval, en een enkele keer merk je dat nog aan een ouderwetsere uitdrukking of een opvallende spelling. Zo werd ‘joch’ door Corsari (en haar tijdgenoten?) blijkbaar met een G geschreven: jog. Maar vergeleken met het werk van bijvoorbeeld Top Naeff is ook het vooroorlogse proza van Corsari een wonder van vlotheid en moderne bondigheid.

Deze passage dateert het boek wel duidelijk als iets ‘van vroeger’. Niet het taalgebruik, maar het beeld:

Harp spelend op een wolk: het is nog steeds meteen begrijpelijk. Maar als je dat beeld nu gebruikt, is het waarschijnlijk als bewust stijlmiddel, om een archaïsch of nostalgisch tintje te injecteren in je tekst (of je film: de broertjes Coen zouden het kunnen doen).

Bij deze zin vroeg ik me af: is dit een stijlbloempje, of zoek ik spijkers op laag water?

Ik zou het woord ‘spruiten’ in déze zin niet meteen gebruiken...
Maar waarschijnlijk is het gewoon een grapje.

Net als deze keurige manier om te beschrijven dat de butler rondloopt met ‘a stick up his arse’...

Net als bij Maigret speelt ook de echtgenote van de hoofdpersoon, inspecteur Lund, een bescheiden rol in het verhaal:

En ook deze inspecteursvrouw is weliswaar een brave vooroorlogse echtgenote die zich vooral bezighoudt met het breien van jumpers (toen droegen mensen nog jumpers!) en het bakken van cake, maar ze krijgt toch iets meer smoel dan mevrouw Maigret:

Tot slot een passage die me uit het hart gegrepen is:

Willy Corsari was nu eens een schrijver die geen lijstduwer van de Dierenpartij zou zijn geworden!